Rozdział 4

Obudziłam się po południu.

-Kotek,chodź.Pójdziesz ze mną na trening.-rzekł Marco.

-Nie chce mi się,ale ok-podroczyłam się z nim.

Po jakimś czasie byliśmy na treningu.

-Ewa-zaczął  Juergen.-Wiesz,dziękuję Ci.-powiedział.

-Ale za co ?-zdziwiłam się.

-Jak jesteś z Marco to jest taki weselszy,cały czas się śmieje no i wogóle-wypowiedział patrząc się na mnie .

-Oh.- Speszyłam się

Niedługo potem trening się skończył.Gdy już wychodziłam z Marco podbiegł do nas Robert Lewandowski.

-Ewa,mogłabyś zostać na parę minut ?-spytał Lewandowski.

-Nie,nie zostane.-wychodziłam lecz złapał mnie za ramię.

-Proszę-nalegał.

-Okej,Marco jedź do domu później przyjade.-odparłam idąc za Robertem.

-Chodź zabieram Cię na lody.-uśmiechnął się lekko.

-Co ? W zimę ? Zachoruje.Mam słabą odporność.-próbowałam się wymigać.

-Oj tam,nie zachorujesz.-złapał mnie za rękę i pojechaliśmy na lody.

Gdy byliśmy już na miejscu,Robert otworzył przede mną drzwi jak prawdziwy dżentelmen.Uśmiechnął się do mnie słodko. Odwzajemniłam uśmiech,lecz opamiętałam się.

Niedługo potem przyszła do nas kelnerka i spytała się czy coś zamawiamy.

-Ewa,wybrałaś już ?-spytał,oddając swoją kartę kelnerce.

-Em.. Poproszę te.-pokazałam jej,i zaraz odeszła aby podać nam  to co zamówiliśmy.

-A więc,co chciałeś ze mną pogadać?-spytałam jedząc lody łyżeczką.

-Chciałem cię przeprosić,za to na pierwszym treningu.-spojrzał na mnie.

Westchnęłam.

-Chciałem ci to jakoś wynagrodzić.-podrapał się po głowie.

-Nie ma sprawy-odparłam.

-Jak to ?-wybałuszył oczy.

-Tak to.Nie ma sprawy.-powtórzyłam, stawiając pusty pucharek po lodach.-Jedziemy ?-spytałam.

-Tak,tak.Jedziemy.-Wstanął i wziął mnie za rękę.

Spojrzałam się na niego ale on nic sobie z tego nie zrobił i nadal mnie trzymał.

Wsiedliśmy do samochodu i jechaliśmy do domu Marco.

Marco widząc że pojechał jakiś samochód pod dom uśmiechnął się od ucha do ucha.

Lewandowski nagle przybliżył się do mnie i pocałował mnie.Nie pozostawałam mu dłużna.Swoją rękę na jego głowę i przedłużyłam pocałunek.Po jakimś czasie oderwałam się od niego.Raptownie spojrzałam w okno.Marco nadal się patrzył,był przygnębiony.Zasłonił zasłonki i nie było go już widać.Zrobiłam się smutna.Nic nie mówiąc wyszłam z samochodu i pobiegłam do domu.

-Marco ? -weszłam do jego pokoju.

Zobaczyłam go bez koszulki,siedział na łóżku,odwrócony do mnie plecami.

Podeszłam do niego.Zauważyłam że płakał.Jedna zbłąkana łza spływała mu po policzku.Starłam ją.Marco ani nie drgnął.

-To nie była moja wina.-tylko to zdołałam powiedzieć.

-Zostaw mnie.-powiedział z obrzydzeniem.

Wybiegłam z pokoju cała we łzach.

-----------------------------------------

Następny rozdział  jutro :))